U bent nog lijm,verf,kwastje,mesje/tangetje nodig.
De Dodge WC-serie (bijgenaamd “Beeps”) is een productieve reeks lichte 4WD en medium 6WD militaire utility trucks, geproduceerd door Chrysler onder de merken Dodge en Fargo tijdens de Tweede Wereldoorlog. Samen met de 1⁄4-tons jeeps geproduceerd door Willys en Ford, vormden de Dodge 1⁄2‑tons G-505 en 3⁄4‑tons G-502 trucks bijna alle lichte 4WD trucks die aan het Amerikaanse leger werden geleverd in de Tweede Wereldoorlog – Dodge leverde ongeveer 337.500 4WD-eenheden (meer dan de helft van de jeep).
In tegenstelling tot de veelzijdigheid van de sterk gestandaardiseerde jeep, die grotendeels werd bereikt door veldmodificatie, kwam de Dodge WC‑serie in veel verschillende, speciaal gebouwde, maar mechanisch uniforme varianten van de fabriek, veel verwant aan de latere familie van High Mobility Multipurpose Wheeled Vehicles. De WC-serie is ontstaan uit en maakte deel uit van een uitgebreidere familie van vrachtwagens, met veel gemeenschappelijke mechanische onderdelen, waaronder open- en gesloten cabinevrachtwagens, troepen- en wapendragers, (radio)commando- en verkenningswagens, ambulances, allesdragers, bestelwagens en mobiele telefooninstallatie- en (nood)veldwerkplaatstrucks.
De Dodge WC-serie werd in feite in twee generaties gebouwd. Van 1940 tot begin 1942 werden er bijna 82.400 van de 1⁄2-tons 4×4 Dodge-vrachtwagens gebouwd — aanvankelijk de VC-serie genoemd, maar het overgrote deel, vanaf 1941, in de WC-serie en in meer varianten. In tegenstelling tot wat Dodge’s nomenclatuur suggereerde, waren de WC-modellen uit 1941 een directe evolutie van de VC-modellen uit 1940, waarbij het G-505 Ordnance Corps Supply Catalog-nummer van het Amerikaanse leger werd behouden.
Voor 1942 werden de carrosserieën en chassis van de trucks grotendeels opnieuw ontworpen: zwaardere frames en aandrijflijnen verbeterden de capaciteit om 3⁄4‑ton off-road te kunnen dragen. En door hun rupsbanden te verbreden, terwijl de wielbasis van de hoofdmodellen aanzienlijk werd verkort, plus het zwaartepunt van de carrosserieën werd verlaagd, kregen ze een veel vierkantere houding, met een veel betere oversteekhoek en stabiliteit op zijhellingen. De trucks werden zo de kortere G-502, 3⁄4‑ton, 4×4 truck (Dodge), en vanaf 1943 ook de langere, uitgerekte G-507, 11⁄2‑ton, 6×6 personeels- en vrachttruck (Dodge) — allemaal met behoud van de Dodge WC-modelcodes. Hoewel de verbeteringen van 3⁄4 ton substantiële ontwerpwijzigingen inhielden, behielden ze wel ongeveer 80% verwisselbare componenten en serviceonderdelen met de 1⁄2 ton-modellen — een essentiële vereiste van het leger, voor veldonderhoud en de bruikbaarheid van de trucks.
Dodge was de belangrijkste leverancier van 1⁄2 ton-trucks van het Amerikaanse leger en de enige leverancier van zowel 3⁄4 ton-trucks als 11⁄2 ton 6×6-trucks in de Tweede Wereldoorlog. Met meer dan een kwart miljoen gebouwde eenheden tot en met augustus 1945 waren de G-502 3⁄4 ton de meest voorkomende varianten in de WC-serie.
Na de oorlog ontwikkelde Dodge de 3⁄4-ton WC-serie tot de civiele 4×4 Dodge Power Wagon; en in 1951 werden de WC’s vervangen door de zeer vergelijkbare 3⁄4-tons 4×4 Dodge M-serie voertuigen.
Hoewel de meeste gebouwde Dodges ‘Weapons Carriers’ waren, werd “WC” hier niet van afgekort, maar een reguliere Dodge modelcode – aanvankelijk “W” voor 1941, en “C” voor een nominale halve ton laadvermogen. De “WC” modelcode werd echter eenvoudigweg behouden na 1941 — voor zowel de 3⁄4-tons als de 11⁄2-tons 6×6 Dodges.
Al met al, zonder de mechanisch gerelateerde varianten mee te rekenen, omvatte de WC-serie alleen al 52 modelversies (dertig 1⁄2‑tons 4×4, acht 1⁄2‑tons 4×2, twaalf 3⁄4‑tons 4×4 en twee 11⁄2‑tons 6×6 modellen). Het creëren van voertuigen van een gemeenschappelijk platform in zo’n verscheidenheid aan ontwerpen, met laadvermogens variërend van 1⁄2‑ton tot 11⁄2‑ton, kende in zijn tijd geen gelijke en wordt gezien als een buitengewone prestatie van de Amerikaanse auto-industrie uit de Tweede Wereldoorlog.
