U bent nog lijm,verf,kwastje,mesje/tangetje nodig.
In het Duitse leger dienden aan het einde van de Eerste Wereldoorlog ongeveer 189.000 officieren en soldaten in communicatie-eenheden, en het leger was zich zeer goed bewust van de rol van communicatie op het slagveld. In de periode 1919-1933, dus in het Reichswehr-tijdperk, werd de communicatie intensief ontwikkeld, getuige het feit dat elk van de toenmalige Duitse infanteriedivisies (7 in getal) een communicatiebataljon had bestaande uit: hoofdkwartier, telefoonmaatschappij en radiomaatschappij . In de jaren 1933-1939 versnelde de ontwikkeling van communicatietroepen aanzienlijk, samen met de snelle kwantitatieve ontwikkeling van de Duitse Wehrmacht. Er werden ook twee termen gebruikt om communicatie-eenheden te noemen: Nachrichtentruppen (eenheden die de communicatie op een hoger niveau beveiligen – bijvoorbeeld divisies of korpsen) en Truppen-Nachrichtenverbände (subeenheden die verantwoordelijk zijn voor de communicatie op de niveaus vanaf het regiment naar beneden). Op veldlegerniveau was een speciaal communicatieregiment bestaande uit drie bataljons met radio- en telefooncommunicatiebedrijven verantwoordelijk voor de communicatie. Het legerkorps had een eigen communicatiebataljon bestaande uit: hoofdkwartier, telefoon- en constructiebedrijf, telefoon- en radiobedrijf, lichte communicatiekolom en een motorvoertuigenwerkplaats. Op het niveau van het regiment en het infanteriebataljon waren er organische communicatiepelotons, variërend van 20 tot 32 mannen. Het is de moeite waard eraan toe te voegen dat alle communicatie-eenheden volledig gemotoriseerd of – later – gemechaniseerd waren.
