U bent nog lijm,verf,kwastje,mesje/tangetje nodig.
Sd.Kfz. 7 (it. Sonderkraftfahrzeug 7) was een Duitse halftrack transporter uit de Tweede Wereldoorlog. De eerste prototypes werden gebouwd in 1933 en de serieproductie ging door in de jaren 1934-1945, eindigend met de productie van ongeveer 12.000 exemplaren van dit voertuig. De aandrijving werd verzorgd door een enkele motor Maybach HL 62TUK of een Maybach HL 64TR met 140 pk. Sd.Kfz. 7 had standaard geen vaste bewapening.
De eerste modellen van de toekomstige Sd.Kfz. 7 werden in 1928 gebouwd bij de firma Krauss-Maffei in München, maar het voertuig ging toen niet in serieproductie omdat het in strijd was met de bepalingen van het Verdrag van Versailles. Pas nadat de nazi’s in Duitsland aan de macht kwamen, werden de technische oplossingen van eerdere modellen verfijnd en werd de auto relatief snel in massaproductie gebracht. Het Sd.Kfz-voertuig. 7 was in staat tot 12 soldaten te vervoeren en had een minimale bepantsering van niet meer dan 8 mm. Ondanks het gewicht tot 10 ton had de auto goede offroad-eigenschappen en een hoge mobiliteit. Het was ook mechanisch verfijnd en niet onbetrouwbaar. In de Duitse strijdkrachten diende het als een artillerietractor voor kanonnen met een kaliber van 37 tot 88 mm. Deze voertuigen werden ook gebruikt om 150 mm sFH18 houwitsers te slepen. Op basis van de Sd.Kfz. 7 werden verschillende gespecialiseerde versies gemaakt, waaronder: Sd.Kfz. 7/1 (20 mm zelfrijdend luchtafweerkanon), Sd.Kfz. 7/2 (ook een zelfrijdend luchtafweerkanon, maar met een kaliber van 37 mm) of de Sd.Kfz. 7/5 (versie is een zelfrijdend antitankkanon cal. 75 mm). Auto’s van dit type werden in de periode 1939-1945 op alle fronten van de Tweede Wereldoorlog ingezet, zowel door de Wehrmacht als door de Luftwaffe. Kleine hoeveelheden Sd.Kfz. 7 geserveerd in Brazilië, Bulgarije en Italië.
